دُنیـی آن قدر ندارد که بَرو رَشـک بَرَند
یا وجود و عَدَمش را غمِ بیهوده خورند

نـظر آنان که نکردند درین مُشتی خـاک
الحقّ انصاف توان داد که صاحب نظرند

عـــارفــان هـر چـه ثباتـی و بقایـی نکُــند
گر همه مُلکِ جهان ست به هیچش نخرند

تــا تَـــطـاوُل نـپـسـنـدی و تـکـبّـر نـکُـنـی
که خدا را چو تو در مُلک، بسی جانورند

این سرایی ست که البتّه خَلَل خواهد کرد
خُـنُـک آن قـوم کـه در بـنـدِ سـرای دگرند

دوستی با که شنیدی که به سَر بُرد جهان؟
حــقّ عـیـان سـت ولـی طایفه‌ای بیــبَصَرند

ای که بر پُشتِ زمینی، همه وقت آنِ تو نیست
دیـگـــران در شــکــمِ مــــادر و پُـشـتِ پــدرنـد

گوسفندی بَرَد این گرگِ مُـعَـوَّد هر روز
گوسفندانِ دگـر، خیره در او میــنگرنـد

آنکه پای از سَرِ نَخوَت ننهادی بر خاک
عاقبت خـاک شد و خلق بِدو میــگـذرنـد

کــاشــکـــی قـیمـتِ اَنفـاس بدانندی خلق
تا دمی چند که مانده ست غنیمت شمرند

گُـلِ بیـخار مـیسّر نشود در بستان
گُلِ بیخارِ جهان مردمِ نیکو سیَرَند

«سـعـدیــا» مَـردِ نکونـام نمیرد هـرگـز
مُرده آن ست که نامش به نکویی نَبَرَند